Marion is een alleenstaande vrouw. Al meer dan 20 jaar geleden is ze gescheiden. Ze is een aantal jaren alleen geweest met haar zoon Luuk en heeft daarna nog jaren samengewoond met een andere man. Henk was lief voor Marion en misschien nóg wel liever voor haar zoon. Daar genoot ze van en dat was de reden dat ze samenwoonde met Henk. Luuk was zo blij dat mama een man had. Het gezin leek weer compleet en haar Luuk had een maatje. Echte liefde voelde ze zelf niet, maar ja je kon toch niet alles hebben? Ze woonde destijds samen, in een prachtig koophuis. De inrichting was mooi, hij deed de tuin, haalde de vaatwasser leeg en deed nog veel meer huishoudelijke taken. Zelfs als er ijs op haar autoruiten zat, maakte Henk die nog ijsvrij, voordat hij naar zijn werk vertrok. Ze kon gewoon zo wegrijden naar haar werk. Wat een voorrecht eigenlijk.
Marion studeerde in deze periode en Henk deed alles in huis wat nodig was. Zo ging hij met Luuk naar sport, bracht hem heen en haalde hem weer op, deed hij boodschappen en Marion kon gewoon studeren. Dus reden om te klagen zou niet terecht zijn vond ze, ook al voelde ze geen liefde. Ze moest zich schamen om te denken dat ze niet gelukkig was, want hoeveel mensen zijn er op de wereld die het veel slechter hadden…. Marion was ondanks die gedachte toch niet gelukkig. Het leven leek wel een strijd en ze had zich toch een heel andere voorstelling gemaakt toen ze vroeger zelf kind was. Waarom was deze relatie niet fijn? En waarom had zij het altijd zo enorm druk en was er niet eens ruimte voor ontspanning en plezier?
Toen Marion haar studie had afgerond en bevoegd was om les te geven is ze toch bij Henk weggegaan. Ze vond dat ze beiden recht hadden op echt geluk en echte liefde. Ondanks een zorgeloos leven qua financiën en een man die haar op handen droeg, is ze toch bij hem weggegaan. Ze had geen vaste baan en stortte zich toch in het diepe om alleen met haar zoon Luuk te gaan wonen en bij Henk weg te gaan. Hoe zou het komen qua werk en hoe kon ze de vaste lasten betalen? Toch heeft ze de stap genomen…..
Marion was invalkracht in het onderwijs en hoopte elke dag dat ze opgeroepen werd. ’s Morgens was er spanning, zou de telefoon rinkelen of bleef ze thuis vandaag? Vaak was ze zo moe dat ze stiekem hoopte dat het stil bleef op de lijn. Aan de andere kant was ze blij als ze mocht werken, omdat er anders geen inkomen was. Ze was kostwinner en het was lastig rond te komen met Luuk en alle maandlasten, waar ze alleen voor op moest draaien. Ze had vaak hoofdpijn en stress en haar bloeddruk was extreem hoog. Het kwam regelmatig voor dat ze gewoon spullen verkocht, zodat er weer wat geld was om het eind van de maand te halen. Zo verkocht ze haar prachtige stereo installatie, inclusief de boxen die zo geweldig klonken. Luuk werd boos op haar. Hoe haalde mama het in haar hoofd om dat te verkopen, dat kon toch niet zomaar, nu hadden ze niet eens meer iets om muziek mee te beluisteren. Marion kreeg nog meer stress. Ze kon niet anders, want er moest toch benzine in haar auto als ze opgeroepen werd om in te vallen en er moesten boodschappen gedaan worden. Haar zoon zou dit later wel begrijpen…