Deze blog draag ik op aan mijn grootmoeder, die al jaren overleden is. Ze heeft een diepe herinnering nagelaten. Oma was een liefdevolle vrouw en voor mij erg belangrijk. Als kind kon ik altijd bij oma terecht. Wanneer ik dacht dat mijn moeder boos kon worden, zocht ik bij oma de oplossing. Vaak kwam dit goed. Zo spoelde oma even snel even mijn kleding uit als er vlekken waren en was het net alsof er niks was gebeurd. Ook leerde ze me veel waardevolle dingen, waar ik nu nog elke dag plezier van heb.
Iets waar ik een enorme bewondering voor heb is hoe liefdevol ze omging met speciale momenten en gebeurtenissen. Zo heeft ze voor één van hun drie dochters die in het ziekenhuis lag een prachtige, persoonlijke brief geschreven. Ook schreef ze een bijzondere brief voor mijn moeder, op haar geboortedag.
Het was 13 februari 1944. Een tijd van oorlog en armoede. Deze dag werd mijn moeder geboren in Echtenerbrug, een dorpje in Friesland, in het huis van haar grootouders. Er waren op dat moment ook Joodse onderduikers in huis. Mijn opa was bij de geboorte van zijn oudste dochter en moest daarna gelijk terug naar zijn onderduikadres. Wat zal dit een heftige tijd geweest zijn. Als ik me voorstel dat je een kind krijgt in oorlogstijd en gelijk weer weg moet…..vreselijk.
Opa had een onderduikadres bij een boer in Oldelamer. Zijn dochter, mijn moeder, is vernoemd naar deze boerin. Wat zou er door hem heen gegaan zijn toen hij deze vrouw weer zag en het blijde nieuws vertelde. Hij had zojuist een dochter gekregen en haar dezelfde naam gegeven, zoals de boerin waar hij onderdak vond? En wat heeft hij ervaren toen hij na de geboorte gelijk weer weg moest bij zijn vrouw en zijn pasgeboren dochter?
Er waren in die tijd geen geboortekaartjes zoals we die tegenwoordig kennen. Toch heeft mijn moeder iets heel speciaals, wat misschien nog wel veel waardevoller is. Zij heeft een persoonlijke, handgeschreven brief, die herinnert aan háár geboorte. Deze brief is niet verstuurd naar tientallen gezinnen, vrienden, familie en kennissen. Hij was aan haar gericht, persoonlijk.
Mijn moeder gaf me toestemming om dit te laten zien en ik ben trots op de manier hoe mijn oma de geboorte van hun oudste dochter als herinnering op papier heeft gezet.
“Jammer genoeg voor jou niet een geboortekaartje en een fotoboek, maar je bent er en we waren heel gelukkig met jou.
Op een vroege zondagmorgen, 13 februari 1944 begon je te seinen dat je eindelijk wel eens uit de donkerte weg wilde en ik een echt wiegje wou liggen.
Op de kraamvisite was een enorme opkomst en er was nauwelijks plaats voor iedereen. Elke had van de toch al schaarse bonnen en artikelen nog wat meegenomen.
Je groeide voorspoedig op en je bleek al gauw een leuk speelkameraadje te zijn voor ons in deze donkere tijden.”
Vorig jaar ontmoette ik een jong stel. Ze kregen een zoon en er was geen geboortekaartje. Mogelijk vanuit schaarste en ik bood aan om iets te maken of voor materiaal te zorgen. Dit hoefde niet. Het bleef in mijn hoofd ronddwalen. De speciale brief van mijn moeder zat in mijn hoofd en ook het kaartje voor mijn eigen zoon, wat ik met erg veel liefde en zorg destijds heb uitgezocht. Nieuw leven is toch heel bijzonder en hoe krijgt dat een plek? Wat is belangrijk? Hoe doen we dit tegenwoordig?
Een plek in een systeem, in een familie, is veel meer dan een kaartje en een naam. Tijdens mijn opleiding Systemisch Werk met familieopstellingen heb ik me hierin verdiept. Een plek, erkenning, gezien en gehoord worden is veel belangrijker dan we soms in de gaten hebben. Iemand een plek geven, iemand zien en horen kan zoveel verschuiven in een systeem. Ook als dit niet gebeurt.
Wil je meer weten?
Wil je weten wat jouw plek is?
Voel je je niet gezien of gehoord?
Ik kan je helpen in dit proces. Neem gerust contact op.