Anna hoorde in haar oor een stem die zei: “Steek je hand op, dit is jouw moment!” Anna haar vriend zag dat ze heel summier haar vinger op wilde steken en ineens was ze overtuigd. Met een krachtige zwaai ging haar rechterarm omhoog en ze stak haar hand zo hoog mogelijk op. Oei, ze was de enige in de hele zaal die haar hand opstak. Nu kwam er een microfoon aan en mocht ze praten. Even dacht ze….had ik maar nooit mijn hand opgestoken….
De zaal was muisstil. Er waren meer dan 900 mensen aanwezig en de microfoon was bij haar. Alsof ze helemaal alleen was gaf ze vol overtuiging antwoord op de vragen. In een soort trance was ze in gesprek met de man in de verte op het podium. Hoe heet je? Anna. Welk cijfer geef jij aan je werk Anna? Een twee….En wat zou je graag willen dat het was? Een tien! Sorry, wil je dat herhalen? Een tien, zei ze nogmaals. Anna mocht naar voren komen op het podium en dat deed ze.
Er werden haar confronterende vragen gesteld. Anna had heel goed in de gaten wat er gebeurde. Ze stond ineens in haar eigen familieopstelling en mocht mensen uit het publiek halen om onderdeel te zijn van haar opstelling. Ze mocht eerst iemand uitkiezen die haar doel representeerde. Anna hield rekening met de mensen in de zaal en koos iemand die vrij dicht bij het podium zat, ergens aan de buitenrand. Ook moest ze mensen uitkiezen die haar zoon, haar ex-man en haar ouders vertegenwoordigen. Deze koos ze allemaal uit aan de buitenrand, zonder echt te beseffen wie ze aanwees. Als deze mensen maar gemakkelijk op het podium konden komen, daar hield ze rekening mee. Ten slotte was er nog iemand nodig die een blokkade moest vertegenwoordigen. Ze koos deze keer een grote vrouw uit, bijna in het midden van de zaal. Deze vrouw die de blokkade mocht vertegenwoordigen moest dus echt even moeite doen om op het podium te komen.
Op een gegeven moment barstte Anna in tranen los. Ze moest de spreker nazeggen en zinnen uitspreken. Het raakte haar in haar ziel en de zaal was muisstil. Het meest heftige moment in de opstelling kwam veel later, toen ze doorkreeg wat de vrouw op het podium deed, die ze uit had gekozen om haar blokkade te zijn. Een prachtige vrouw, groot en krullen in het haar. Een enorme verschijning en mooi gekleed. Wie is dit, hoorde Anna de spreker zeggen? Het was ademloos stil. Anna haar adem stokte. Uiteindelijk nam ze een diepe zucht en barstte opnieuw in tranen uit. Die blokkade ben ik zelf, zei ze.